“Mam, dit is echt een larp voor jou!” – Dankzij mijn dochter ging er een wereld voor mij open

Het is intussen alweer zo’n jaar of zes geleden dat mijn dochter op een dag thuiskwam met de opmerking: “Mam, dit is een larp die jij ook leuk gaat vinden!”

Zij ging in die tijd regelmatig naar Expiatio, en ik had wel eens aangegeven dat het idee om in een fantasy-wereld rond te lopen me wel aansprak, maar dat ik niet per se met een zwaard achter een ork aan hoefde te rennen. Ook vond ik het lastig om te bedenken wat ik een hele dag zou moeten doen als er toevallig geen orks langs kwamen.

Maar toen kwam mijn dochter dus met de oplossing: “Ik ken iemand die een nieuwe larp gaat beginnen die zich gaat afspelen op een Magische School. Ik denk dat dat wel wat voor jou is!”

Na (voor de vorm) nog wat “Ja, maar’s” opgevoerd te hebben (Ja maar… ik heb nog nooit gelarpt, ik ken helemaal niemand… Ja maar… ik ben je moeder, dus er is vast een groot leeftijdsverschil tussen mij en de andere spelers… Ja maar… ik heb helemaal geen spullen…) die allemaal vakkundig werden afgeserveerd met “Mam, het zijn larpers, die kijken niet naar leeftijden en nemen iedereen graag op in de groep” en “Spullen zijn niet belangrijk. Zorg dat je een toverstaf hebt en een notitieboekje, draag geen spijkerbroek en de rest komt prima voor elkaar” besloot ik het er dan toch maar op te wagen.

En zo stond ik dus in februari 2017 voor de poort van het Kruithuis in Delft voor mijn eerste jaar op de Academie der Toverkunsten van Project M. Ik had een achtergrond bedacht die het logisch maakte waarom ik pas op latere leeftijd naar de school kwam, een eetstokje omgebouwd tot toverstaf en in mijn kast passende kleding gevonden.

Zoals mijn dochter al had voorspeld werd ik meteen in de groep opgenomen. Het was lastig om al de nieuwe gezichten direct te onthouden, maar iedereen was aardig en bereid om dingen uit te leggen als je even niet wist hoe iets werkte. Ook keek niemand op van het feit dat ik wat ouder was dan de gemiddelde speler daar.

Met mijn onzekerheid over hoe ik mijn dagen al larpend zou moeten vullen was ik erg blij met het systeem van de school. Tussen 9:00 (ja dat is vroeg, zeker op de tweede dag) en 14:30 waren er lessen die wat houvast (en stiekem hier en daar haakjes voor verschillende verhaallijnen) gaven. Daarna kon je huiswerk maken of uitzoeken wat er naast school allemaal speelde. 

Zo leerde ik langzaam maar zeker de mogelijkheden van mijn karakter kennen en wat ze kon bijdragen aan het totale verhaal. In de jaren erna kwamen er dingen op mijn pad die deels tot het algemene verhaal behoorden, maar ook dook er hier en daar iets op uit mijn eigen achtergrondverhaal, wat door de spelleiding werd verwerkt in krantenstukjes en personages en voor mij de spanning behoorlijk verhoogde.

Dat gaf mij ook voldoende zelfvertrouwen om verder te gaan kijken in larp-land. Het LARP Zomer Festival kwam daarbij goed van pas. Daar leerde ik dat er nog veel meer soorten larps waren met elk hun eigen wereld, tijd en/of regelsysteem!

Dankzij enthousiaste verhalen rond het kampvuur van verschillende spelers kwam ik op het pad van Charm. De fantasy zoals in de boeken van Tolkien spreekt mij wel aan, en hoewel de wereld van deze larp natuurlijk totaal anders is, kom je met grote regelmaat wel dwergen, elfen en andere fantasiewezens tegen. Omdat ik de setting nog helemaal niet kende en ik dus weer bang was dat ik niet zou weten wat ik moest doen als er geen groot drama speelde, besloot ik me eerst aan te melden als figurant. Zo had ik de kans om langzaam het regelsysteem en de wereld te leren kennen. Ik had niet gedacht dat ik deze manier van spelen zo leuk zou vinden. Juist de mogelijkheid om steeds weer een ander karakter te kunnen spelen is erg leuk en maakt het afwisselend. Maar de mogelijkheid blijft open om alsnog als speler bij de groep aan te sluiten. Wie weet…

En nu heb ik me dus ook aangemeld voor een larp waarvan ik vooraf nooit zou hebben gedacht dat ik daar ooit aan mee zou doen. Exhumation is een drieluik waarvan alleen bekend is dat de spelers inwoners zijn van een strafkolonie en dat de kans groot is (als in onvermijdelijk) dat ze in contact met gaan komen met zombies. Dit ligt ver buiten mijn comfort-zone, maar voorgaande ervaringen (vooral als figurant) hebben me geleerd dat het heel tof kan zijn om dingen te doen die op het eerste oog behoorlijk ongemakkelijk lijken. De wetenschap dat er een aantal mensen meedoet die ik ken van andere evenementen zorgt ervoor dat ik het durf te proberen.

Larpen heeft me absoluut geholpen om meer zelfvertrouwen te krijgen en beter voor mezelf op te komen. Zelfs zo goed dat ik na vier jaar spelen bij Project M, daar nu verder ga als spelleider! En zo zie je maar dat je nooit te oud bent om te beginnen met larpen en dat je ook als je geen 20 (30 of 40) meer bent nog een hoop kunt leren over jezelf.