ZAKJE AARDE

Dit is het zakje aarde dat mijn personage Ava kreeg van de jongen waar ze verliefd op was. Ava was achttien, de dochter van het Stamhoofd en de leerlinge van de Wijze Vrouw van haar stam.

De setting was een bijeenkomst tussen twee “vroeg-middeleeuwse” stammen, die verschillende waarden hadden maar samen moesten gaan tegen een agressief buurvolk. Het was een dansfeest om zoveel mogelijk van de stamtieners onderling uit te huwelijken om die band te bouwen, terwijl hun ouders ruzieden over tradities en concessies. Ava was een buitenbeentje, en andere-stamlid Kuno was eigenlijk de enige die haar opzocht en aan het lachen maakte. Ik herinner me dat er een serie dansen was waarbij je van partner wisselde en iedere keer dat ik hem trof had ik vlinders in mijn buik. Het was ontzettend leuk om een oprechte maar super onhandig aangepakte tienerflirt te spelen, waarbij je steeds op een kritiek moment net de verkeerde dingen zegt.

Daarna klapte uiteraard alles: de onderhandelingen dreigden te mislukken, haar moeder vond Kuno niet goed genoeg en de Wijze Vrouw wilde dat Ava een jaar bij haar in het bos kwam wonen, wat haar moeder óók niet goed vond. Kuno deed stoer, maar was duidelijk boos over de situatie. Nadat Ava een dag had gehuild en gepiekerd besloot ze dat de stam ook in de toekomst een Wijze Vrouw nodig had, en durfde ze eindelijk haar moeder tegen te spreken. Vlak voor het einde van de larp kwam Kuno naar haar toe en zei dat hij wel degelijk bereid was te wachten. Als bewijs gaf hij haar het zakje aarde dat hij altijd bij zich droeg, zoals al zijn stamleden. Dat was in zijn zijn stam het symbool voor hun band met de akkers, en als je dat aan iemand gaf dan gaf je je hart weg.

De scène was ontzettend lief en romantisch, Ava heeft nog steeds de eer om misschien mijn enige larp-personage te zijn dat een happy end heeft gekregen.