Legion: Siberian Story

Op een ongewoon warme februari-dag stond ik op vliegveld Eindhoven. Klaar om naar Praag te vliegen, daar bij een Tsjechische larper op de bank te slapen en de volgende dag een bus te nemen naar de Bohemen in het westen van Tsjechië. Dat stukje Tsjechië 2017 zou voor 2 dagen voor mij Siberië 1918 zijn, waar we al larpend 27 kilometer gingen lopen, met overnachting op onbekende locatie. Nogal wat anders dan de verwarmde slaapzaal waar ik meestal in verblijf tijdens mijn larps. Larpen is (soms) afzien, en in dit geval onderdeel van het spel. Wat volgde was de meest intense ervaring uit mijn 13 jaar larp: Legion, Siberian Story.

Tsjechië, Siberië?

Onze geschiedenislessen noemen de Russische revolutie wel, maar eigenlijk vooral als aanleiding voor de terugtrekking van Rusland uit de Eerste Wereldoorlog. We weten ook nog dat Oostenrijk-Hongarije uit elkaar viel, maar wat daar vaak niet bij wordt verteld is dat er daar nog wel meer landen bij hoorden. Zo ook Tsjechië en Slowakije, maar niet van harte. Door diverse politieke en militaire ontwikkelingen waren er Tsjechoslowaakse legioenen opgericht die aan de kant van de Russen tegen de Centralen vochten. Door de revolutie en de daaropvolgende terugtrekking van Rusland uit de oorlog bevonden deze troepen zich nu in een land met oplopende interne spanningen. Het plan werd opgevat om met de trein door Siberië naar Vladivostok te gaan, daar de boot te nemen naar het westelijk front in Frankrijk en daarna nog lang en gelukkig te leven in onze pas opgerichte Tsjechoslowaakse republiek. Tijd in!

Voorbereidingen

Legion is anders georganiseerd dan de meeste Nederlandse larps, meer in de stijl van Nordic larps. Alle personages zijn van te voren uitgeschreven door de verhaalschrijvers en spelers krijgen er een toebedeeld op basis van voorkeuren. Het is een op zichzelf staand evenement, dus aan het einde van het weekend is het afgelopen. Dit soort evenementen kan vaak meerdere keren gespeeld worden, omdat het niet zozeer om het verhaal, maar om de ervaring gaat. Intussen zijn er 14 runs van Legion geweest, waarbij de grote lijnen hetzelfde bleven, maar de ervaring elke keer toch altijd net weer anders was.

Mijn rol was die Rode Kruis-zuster Marika Gombárova, die naar Siberië was gegaan om haar broer Libor te zoeken. Bij aankomst kregen we onze kostuums en andere benodigdheden, daarna werd een groot deel van de middag besteed aan theoretische workshops. Het leuke aan historisch geïnspireerde settings vind ik altijd dat je een gedeeld cultureel kader hebt. Als iedereen weet dat Tsjechen zich nog wel eens superieur willen voelen aan de Slowaken, kan je dat weer gebruiken in je spel. Tijdens de workshops werd er voor gezorgd dat iedereen zoveel mogelijk van dit kader mee kreeg, van relaties tussen verschillende bevolkingsgroepen tot de verhoudingen binnen het legioen.

De workshops op vrijdagochtend waren al half IC: De gebeurtenissen waren OC, maar we probeerden allemaal ons personage en de bijbehorende relaties al een beetje uit. Alle soldaten moesten zich om 7 uur ’s ochtends buiten melden. In de vrieskou en nog voor het ontbijt kregen zij militaire drills. Wij dames hadden het iets makkelijker, wij mochten warm binnen zitten en een workshop doen over een onderwerp waar ik tegenop zag: genderongelijkheid. Door middel voor een workshop probeerden wij ons in de wereld van 1918 te verplaatsen, waarbij we veel minder autonoom zouden zijn, maar ook weinig verantwoordelijkheid zouden hebben. Als je iets wilde, vroeg je het aan je man, je vader of je broer. Je deed lief voor hem, of ging juist huilen tot je je zin kreeg. Een behoorlijke uitdaging voor iemand die gewend is om dingen altijd zelf op te pakken.

Als laatste voor we het spel in gingen kregen we iets heel belangrijks: ons dagboek. Je dagboek is privé en mag niet door anderen bekeken worden. Er staat een korte samenvatting van je achtergrond in, en je hebt wat ruimte om zelf dingen te schrijven. Het belangrijkste zijn echter de dichtgeplakte pagina’s. Per locatie op de tocht maak je een pagina open. Op iedere pagina staan twee dingen: de informatie die je nodig hebt voor het systeem met verwondingen, je kan immers niet van losse flodders bepalen of je geraakt bent of niet. Daarnaast heb je een stukje dagboek dat beschrijft wat je kunt of moet doen op de volgende locatie. Deze hints sluiten heel erg aan op je achtergrond en worden gebruikt om onderling spel te stimuleren. Er zijn weinig NPC’s en veel van de ervaring komt uit de onderlinge relaties. Een voorbeeld zou kunnen zijn dat jouw personage met een heel groot geheim worstelt. Een dagboekpagina kan de suggestie geven dat je een bepaald persoon hiermee zou kunnen vertrouwen. Dat gesprek kan wellicht weer tot nieuwe opties voor de andere speler leiden, omdat dit informatie is die aansluit op iets uit hun achtergrond. Sommige soorten hints zijn meer een opdracht, bijvoorbeeld om een confrontatie aan te gaan. Soms wordt je er aan herinnerd wat je doel ook al weer was, met hints over wat je zou kunnen doen om dat te bereiken.

Het spel

Nu komt het lastige: vertellen wat deze larp het beste maakte dat ik tot nu toe gespeeld heb, zonder dingen te verklappen. Door alle voorbereidingen en de gecreëerde omstandigheden zit je direct in het spel. Er is geen groot en episch plot dat je moet oplossen, maar je speelt een levensecht personage in heel moeilijke omstandigheden. Emoties die onder de oppervlakte zitten komen vaak langzaam meer naar voren en worden steeds groter.

Fysiek ongemak is een deel van de ervaring. Een behoorlijk groot deel van het spel bestaat uit lopen, maar nooit hele lange stukken achter elkaar. Omdat ik meedeed aan de relentless run moesten we onze spullen zelf dragen, bij de standaard versie worden je slaapspullen naar de nacht locatie gebracht. Ik had zo min mogelijk bij me, eigenlijk alleen dekens om in te slapen, een heleboel paar droge sokken en een reep chocola als kerstcadeautje voor mijn broer. We hadden geluk dat het niet zo heel erg koud was, maar daardoor hadden we juist wel weer in smeltende sneeuw wegzakten. Je zal geen honger lijden, maar het eten was simpel en net genoeg waardoor je tussendoortjes erg waardeerde. Het gebrek aan voorraden was een belangrijk thema, dus door iemand een stukje chocola of kaas aan te bieden kon je een veelbetekenend signaal sturen.

Veel actie en interactie vond plaats op de locaties. Dit waren bijvoorbeeld oude bunkers (uit de Tweede Wereldoorlog), vervallen boerderijen of een door de organisatie opgezet tentenkampje. Hier vonden we vrienden of vijanden, maar ook eten of hete thee om onze veldflessen weer te vullen. Soms was er veel te doen, soms was het meer een plek om even je bagage neer te kunnen gooien en te zitten, terwijl je met elkaar kan praten. Onderweg werd er veel gelopen in de eenheden of andere groepen, dus de rustmomenten waren een gelegenheid om je broer, vriend of geliefde uit een andere groep te kunnen spreken. Dat betekende niet dat je geen spel had tijdens het lopen. Binnen je groep was er altijd genoeg te bespreken, je kon ook proberen een situatie te creëren om tijdelijk even met een andere groep mee te lopen of anders kon je altijd nog briefjes laten doorgeven. Daarnaast was het soms ook gewoon fijn om even alleen maar te lopen en wat ruimte te nemen om de gebeurtenissen en de impact daarvan op je personage te verwerken, of gewoon te genieten van het prachtige besneeuwde landschap.

Het spelen met een personage dat ik niet zelf geschreven had beviel me erg goed. Marika had een heel andere kijk op het leven dan ik zelf, of de personages die ik tot nu toe gespeeld had. De genderongelijkheid waar ik wat tegenop zag zorgde voor interessante spel ervaringen die ik anders niet zo snel zou hebben. Het uitgebreide netwerk van personages en de dagboeken die de interactie ondersteunden boden veel mogelijkheden voor spel. De personages en hun omstandigheden lieten veel mooie dingen zien, zoals liefde, broederschap, heldhaftigheid en opoffering. Maar ook de nare kanten van de mensheid, zoals haat, jaloezie en lafheid. Omdat je weet dat iedereen een goed uitgewerkt personage heeft met een uitgebreid netwerk aan relaties durf je daar wat makkelijker in mee te gaan. Als jouw personage iemand haat, betekent het niet dat diegene de hele tijd alleen maar gehaat wordt. Misschien heeft het kneusje van het legioen wel het hart gewonnen van het leukste meisje. Zo is er voor iedereen een breed scala aan ervaringen beschikbaar vanuit het personage dat ze gekregen hebben.

Na afloop

Het is een spel dat een langere tijd bij je blijft. Het was heel moeilijk om na het spel afscheid te nemen van de spelers met wie je twee dagen lang in een emotionele snelkookpan hebt gezeten. Ik bleek niet de enige te zijn die niet afloop hele verwarrende dromen had over Siberië. Maar ook al was het echt even moeilijk om weer terug te keren naar het gewone leven in 2017, ik zou het zo weer doen.

Wil je het zelf ook ervaren?

In januari en februari 2018 zijn er weer nieuwe internationale runs van Legion. De eerste ronde inschrijvingen is van 16 tot 30 juni. Bekijk hier de website.